“Je hebt m’n dagen ontregeld.” Ik stond even zonder voorhanden woorden. Zo vaak zag ik L niet meer — wat had ik d’r in hemelsnaam misdaan? Lang hoefde ik niet te wachten. L glimlachte. Achter d’r langs stroomde de muziek over ’t Eiland.

“Ik begon elke dag met jou.” zei ze. “En da’s nu weg. In elk geval ’n stuk minder” Ze zette d’r kopje neer. “Ik mis je.” Onbedoeld zuchtte ik.

“Jammer.” zei ik. “’t Is nu eenmaal niet anders.” L keek om d’r heen. We hadden ’n drukke dag: ’t terras zat vol.

“Je doet ’t goed.” zei ze. “En je hebt d’r lol in, dat zie ik wel.” Ik knikte.

“Ik moet verder.” zei ik. “Mensen wachten.” Ik wilde weglopen, maar L hield me tegen.

“Ik kom terug.” zei ze. “Dan maar zo.”