Het was een zonnige dag – daar lag het niet aan. Of nee, wacht, misschien kwam het daar juist wel door.

Hoe dan ook, ik liep, in het aangemeten tempo van het weer, door de straat met een enkele boodschap losjes hangend in mijn handen. Je hebt niet veel nodig als de zon schijnt, dacht ik, het dolce far niente van het Zuiden omvattend. De dagen die ons reden geven onbekommerd te genieten zijn spaarzaam hier in het Noorden.

Er stond een jongetje in de deuropening, toekijkend hoe ik ijdel jouïsserend passeren ging. Hij zwaaide naar mij.

Ik was goed geluimd, dat spreekt, en voelde me beter dan ik in tijden had gedaan en glimlachte daarom breed en knikte terug en zwaaide zelfs.

De jongen verstrakte. Zijn ogen werden groot. Dan draaide hij zich en liep naar binnen.

“Mam, mam!” hoorde ik hem roepen, “er zwaait een vreemde meneer naar mij!”