De zon scheen, terwijl ik over ’t fietspad gleed. De wind van de snelheid was m’n airco. ’t Was gewoon jammer dat ik voor ’t verkeerslicht moest stilstaan, vond ik.

Naast me kwam ’n wielrenner. Ik knikte gedag. Op dat moment sprong ’t stoplicht op groen en zette ik af voor ’t volgende deel van de rit.

’t Beste wat we mekaar ooit cadeau hebben gedaan, dacht ik, deze fietsen. Zo comfortabel en snel was ik nog nooit ergens naar toe gereden. Plotseling hoorde ik ’n fietsbel.

’n Fietsbel? dacht ik, Ik hoor nooit meer ’n fietsbel. Ik hoor tegenwoordig alleen nog maar m’n eigen fietsbel, voor als ik langs andere weggebruikers wil. Toch ging ik opzij. ’t Was de wielrenner van ’t verkeerslicht met nog ’n stuk of tien wielrenners achter zich aan.

“Jammer dat je nog wel zelf moet trappen.” hijgde die. Daarna trok ’t peloton aan mij voorbij.