(Waarschuwing: onderstaande tekst niet lezen wanneer je nog moet eten. Of wanneer je een gevoelige maag hebt. Ik zou het dan later lezen. Of gewoon es een keertje niet.)

Er zat bloed in de urine. De dokter vond het beter om d’r een specialist op te zetten. Dus gebeurde het dat een arts-in-opleiding met haar vinger in mijn bips zat.

Ze had latex handschoenen aan, natuurlijk. Ze keek zorgelijk.

-“Doet dit pijn?” Ik schudde mijn hoofd. Ik had nergens last van – geen pijn bij het plassen, geen brandend gevoel of onaangename ervaring. Mijn stoelgang verloopt altijd voortreffelijk, al zeg ik het zelf.

De AIO trok de handschoen uit en gooide hem weg. Uitgebreid ging ze haar handen wassen. Ze dacht na.

-“Ik ga het nog even met de dokter overleggen.” zei ze. “Misschien dat hij je ook nog even wil onderzoeken.”

Ik had op het bureau een foto van de uroloog gezien. Een leuke jongeman, zo te zien. Met vrouw en kinderen, dat wel.

De AIO verliet de onderzoekskamer om de specialist te halen. Mijn gedachten gingen op de loop. Waarom moest ze hem erbij halen? Wat zou d’r mis kunnen zijn? De leerling-arts had vast iets vreselijks gevoeld. Hoe lang zou ik nog hebben? Zou het een pijnlijke, langzame dood worden?

De deur ging weer open. Achter de AIO kwam de man van de foto binnen, maar dan twintig kilo later. Hij stelde zich voor als de uroloog.

-“Ik ga u nog even toucheren.” zei hij terwijl hij een handschoen aandeed. Toucheren, dacht ik, dat moet ik onthouden.

De arts voelde bedachtzaam. En nog eens. Hij keek naar de AIO.

-“Wat u voelde, juffrouw,” zei hij en trok zijn hand terug, “is een volmaakt normale prostaat.”

[Voor wie het interesseert: er was niets aan de hand. De bloedverdunners die ik nog steeds slik krijgen de schuld. Voor de zekerheid moest ik mijn plas inleveren en werd er bloed afgenomen. Als d’r iets mis is zal ik het laten weten.]