Gesmoord

wachten

De opvoeding heeft bittere wortels, maar haar vruchten zijn zoet.
Aristoteles (384-322 vGT)

Zolang de verbouwing nog niet voltooid is, delen we onze slaapkamer met drie katten. Ze liggen ’s nachts op en om ons bed en vormen – ik moet het eerlijk bekennen – een steeds groter wordende belemmering voor een ongestoorde nachtrust.

Enkele ogenblikken nadat we onder het dekbed kruipen, spingt Pim als eerste erbij. Hij gaat op me zitten of tegen me aan en begint zich uitgebreid te wassen. Dat gaat gepaard met slurpende geluiden en schokkende bewegingen. Het is onmogelijk om daarbij in slaap te vallen. Ik geef hem af en toe een duw, waardoor hij even verstoord pauzeert. Maar daarna slaat hij terug doordat hij zich met zijn achterpootjes gaat krabben. Dat geeft een roffelend ’takketakketak’. Ik bijt op mijn lip en laat Pim verder met rust.

Zus is wat dat betreft een tikkeltje makkelijker. Zij springt ten eerste niet op het bed – ze sluipt. Ze is één van die katten Die Er Ineens Zijn. Waarvan je je ineens realiseert: ‘Verrek, zij hier?’ Ze zou een grandioze geheim agent zijn geweest.
Als ze echter eenmaal op stiekeme wijze haar plaatsje heeft bemachtigd, wil ze daar niet meer vandaan. Ze heeft een pact gesloten met de zwaartekracht, die het bijna onmogelijk maakt om haar op te tillen wanneer ze daar niet van gediend is. Ik kan je verzekeren, dat het lastig slapen is, wanneer je gedwongen wordt de hele nacht zo goed als bewegingsloos te zijn.

Wanneer dan eindelijk – ondanks alles – de slaap dreigt te komen, kondigt Miesje zich aan. Al vanaf een kilometer afstand geeft ze luidkeels te kennen een muis te hebben gesnaaid. Je hebt daar al eerder over kunnen lezen. Maar ook als haar nachtelijke jachtpartij vruchteloos is geweest, stelt ze er tegenwoordig prijs op de buurt te laten horen dat ze thuiskomt.

Eenmaal binnen is het dan met haar concert nog niet gedaan. Ze wil ons hele verhalen vertellen over wat ze allemaal heeft meegemaakt, die uren dat ze door de bossen heeft gezworven. Protesteren heeft geen zin, want dan begint het hele gepalaver weer van voren af aan. Er zit maar één ding op: stil afwachten tot ze zichzelf in slaap heeft gemompeld. Pas dan is het tijd om zelf de ogen te sluiten. Meestal gaat dan de wekker.

De afgelopen nacht herhaalde dit ritueel zich. Het lampje was nog aan toen Pim op bed sprong en zichzelf begon te likken. Even later wilde ik bewegen maar ontdekte dat Zus inmiddels erbij was komen liggen. Het wachten was nu op de serenade van Mies.

We waren al half weggesukkeld toen ze inderdaad haar opwachting maakte. Luidkeels liet ze weten weer heel wat te vertellen te hebben. Enkele minuten later verscheen ze langs het gordijn van de slaapkamer. Ze zette haar litanie meteen in.

Brrrr en ik berustten. We knepen onze ogen dicht en wachtten lijdzaam tot het allemaal voorbij zou zijn. We rekenden op een stief kwartiertje. Even de tanden op elkaar en aan het vaderland denken. Er waren ergere dingen dan slaapgebrek.

Voor Zus was dit keer echter de maat vol. We hadden het ons nooit gerealiseerd – maar ook zij werd natuurlijk door haar oudste kattenbakgenote wakkergehouden. Nu had ze er genoeg van.

Lenig sprong ze van het bed. We hoorden, door het gemauw heen, Zus’ kattenpootjes kordaat op Mies aflopen. Toen klonk een korte maar duidelijke ‘Tik!’. Een verbijsterde stilte volgde. Ik stelde me Mies voor die verbouwereerd met half geopend bekje de correctie in ontvangst had genomen. Een moment later had Zus zich weer op haar slaapplek genesteld. Mies hebben we de hele nacht niet meer gehoord.

[Blijkbaar zijn we niet in de wieg gelegd om onze katten een goede opvoeding te geven. Dat is ook niet nodig – ze zorgen er zelf wel voor. Beter dan wijzelf zouden kunnen. Het is een hele geruststelling.]

Standaard

5 gedachten over “Gesmoord

  1. Bee schreef:

    Zus is zeldzaam (ik had ooit een kater met dezelfde opvoedkundige talenten) en supercool. Nog weer een reden om nooit zonder katten te zijn…(maar wel graag buiten de slaapkamer…)

    {Mowl: ze moeten wel hun plek weten.}

  2. linette schreef:

    Tja, ik hoop voor jullie dat het straks beter gaat, want het zal nu wel niet meer lang duren voordat ze hun kattenlongetjes uit het lijf gillen voor jullie nieuwe GESLOTEN slaapkamerdeur. Niet toegeven, NOOIT, want dan is er geen weg meer terug. Waren jullie nou vandaag naar Duitsland?

    {Mowl: we hebben een goede geluidsisolatie.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.