Mensen die niet in vervoering raken, zijn boodschappentassen. Johan Polak

D’r rende ’n keurige meneer voorbij. In pak, met stropdas en ’n grote plastic tas van ’n warenhuis onder z’n armen. Hij had zeker haast, dacht ik.

“Die heeft zeker haast.” zei iemand. Ik knikte.

We keken hoe de man de hoek om holde. Enkele ogenblikken later kwam ’n beveiligingsmedewerker voorbijgesneld met ’n portofoon tegen z’n oor geklemd. Hij verdween in dezelfde richting als de keurige meneer. Nu zei iemand niets, maar hij dacht vast ’tzelfde als ik.

“’t Zal toch niet…” zei iemand. Hij maakte z’n zin niet af. Ik schudde m’n hoofd.

We hoefden niet lang te wachten tot de keurige meneer weer terugkwam. Ditmaal wandelde die rustig, ingeklemd tussen twee bewakers. Eén van hen droeg de plastic tas van ’t warenhuis bij zich.

“Kun je dan nergens meer op aan?” vroeg iemand. Ik schokschouderde.