Het is nacht
Een ster lacht,
lacht mij toe en fluistert:
jij, jij bent gekluisterd
in onmacht.
Martinus Nijhoff

Tante was beetje bij beetje afgepeld, de laatste tijd, tot alleen haar schaduw nog was overgebleven. Het telefoontje van Moeder was dan ook onvermijdelijk voorzien.

“Tante is overleden.” zei ze.

Mijn onmiddellijke opluchting herkende ik. Het opvolgende verdriet voltrok zich.

“Neef en Nicht hebben de nacht ervoor bij haar gewaakt.” vertelde Moeder. “En toen haar enige Zuster kwam werd haar verteld dat het nog wel enkele dagen zou kunnen duren.”

Ik herinnerde me de scènes van mijn kindertijd, toen we altoos zondagse soep gingen eten bij Tante, en pudding. Mijn geheugen kleurde alles zonnig en helder in – zoals een geheugen dat ook moet doen: wat heb je anders aan herinneringen?

“Toen ze zijn vertrokken is ze gestorven.” zei Moeder. “Alsof ze heeft gewacht om in haar eentje te kunnen gaan.”

Toen we zwegen besefte ik dat ik dat niet wist. Ik schaamde me daarvoor.

“Dat zou best kunnen.” zei ik.