Heel eerlijk: ik had me liever nog een keer omgedraaid. Ik zou altijd vrijdag kunnen gaan. Bovendien had ik gebeld en een kaartje gestuurd. En het was erg druk geweest, waardoor ik amper tijd had gehad om naar Lenie te gaan. En wat te denken van de lockdown? Ze zou het vast begrijpen.

Toegeven aan deze zwakke poging tot zelfverschoning was eenvoudig, maar ik had geen geweten nodig om me te vertellen dat nieuwe lankmoedigheid tot verdere wroeging zou leiden, dus nam ik de trein om nog geen uur later bij haar aan te bellen.

De openzwaaiende deur van het verzorgingshuis verwelkomde me bijkans misprijzend. Als een ware kruisbroeder kastijdde ik me door de vier trappen te beklimmen en de lift te laten.

Lenie was er. En de pedicure. En de huishoudelijke hulp.

“We zijn eigenlijk met teveel,” bepeinsde die.

Zie je wel, dacht ik, vrijdag was toch beter geweest.