 |
|
Brrrr was naar haakjes aan ’t kijken, dus had ik tijd om m’n handschoenen op de weegschaal van de schroefjesafdeling te leggen: honderdtweeëntwintig gram las ik. Per handschoen zou dat dus eenenzestig gram moeten zijn. Ik besloot de proef op de som te nemen.
“Brrrr!” rende ik naar ‘m toe. Hij keek verstoord op — hij had z’n haakjes dus nog niet gevonden.
“Wat is d’r?” vroeg ie. Ik hield één handschoen omhoog.
“Deze weegt zestig.” zei ik. Brrrr leek d’r niet veel van te begrijpen, dus hield ik de ander ook op. “En deze achtenvijftig!” Brrrr groefde z’n voorhoofd. “Ik ben vier gram kwijt!”
Brrrr draaide zich weer terug naar z’n zoektocht.
“In ’t vervolg blijf je bij me als we ’n doe-’t-zelfzaak ingaan.” zeidie.
[Ik luisterde niet echt. Daarvoor was ik te druk bezig met ’t mysterie.]
Blijven wegen, ik blijf net zo lang wegen tot het wel klopt. En als het niet gaat kloppen na een minuut of vijf .. dan besluit ik dat de weegschaal kapot is.
Ja ik zou ook mn handschoenen zijn gaan wegen, vrees ik.
{Mowl: heeft onze afwijking ’n naam, anders dan ‘gestoord’?}
Ik vrees van niet.
{Mowl: triest, eigenlijk.}
Dóórgaan René! Zo krijg je nog eens de Nobelprijs.
{Mowl: voor literatuur dan toch wel, mag ik aannemen.}