“Dus je bent weer single?” vroeg het kauwgomkauwende meisje aan de jongen met de muts. Hij knikte bedachtzaam.
“Mmm.” proefde hij uiteindelijk. “Ik ben weer alleen.” Zijn blik gleed naar de riem in zijn hand en van daar naar de hond die eraan vastzat.
“Met hem, natuurlijk.” knikte hij in de richting van het dier. Het meisje keek al kauwend naar het tweetal.
“Da’s ook leuk.” zei ze. De jongen keek op.
“Wat?” zei hij. Het meisje knikwees naar het dier beneden.
“Een hond.” kauwde ze. De jongen keek weer haar de grond.
“O ja, natuurlijk.” zei hij. “Da’s ook leuk.”
[Ze bleven nog een tijdje zitten en zwijgen. Het meisje kauwde nog wat en de jongen staarde naar zijn huisdier. Met een onvoorbereid “Nou, doei dan” gingen ze uit mekaar.]
Blij dat de hond eens een keertje niet genegeerd wordt. Doet namelijk zijn stinkende best om een beetje gezelschap te bieden, toch?
{Mowl: stinkend, ja.}
Geen woord te veel.
{Mowl: nee.}
Je kunt er om lachen, maar wat ze zeiden klopt wel. Geen woord meer aan vuil maken.
{Mowl: genoeg is genoeg.}
Ach, misschien was de belangrijkste informatie daarmee uiteindelijk wel uitgewisseld. Of verwacht jij dat ze elkaar eigenlijk nog veel meer te vertellen hadden?
{Mowl: niet echt.}