Gezwam

Ik ben sinds bijna een jaar de ambivalente eigenaar van een steunkous.

In januari is trombose geconstateerd in m’n rechterbeen. Bloedverdunners werden toegediend en een steunkous aangemeten. De internist schatte de gebruiksduur van dit onding op ongeveer een half jaar.

-“Een half jaar? Zo!” had de dienstdoende verpleegkundige al misprijzend laten weten. Ze had gelijk. Het vonnis werd verlengd tot een jaar. Het jaar dat bijna voorbij is. Een jaar waarin ik de steunkous ernstig ben gaan haten. Gelukkig was de zomer er niet naar om m’n gespierde benen te tonen.

Om mij te bevrijden van het onding moest ik eerst afgelopen week een duplex vaatonderzoek ondergaan. Klinkt ernstiger dan het is. Mijn oudemannenbeen werd ingesmeerd met glijmiddel en een echograaf werd er overheen bewogen. Op een scherm werden m’n al dan niet dichtgeslibde bloedvaten zichtbaar. De verpleegkundige kneep hem. Mijn been, bedoel ik. Om zo het bloed op te stuwen, denk ik.

-“En?” vroeg ik na afloop, terwijl ik mijn been schoonveegde.
-“Ik zie nog geen verbetering.” was het ongewenste antwoord. “Maar ik moet de resultaten eerst met de internist bespreken.”

Vanochtend spreek ik de specialist. Ik ben bang dat mijn vonnis wordt verlengd.

[Het voordeel daarvan is dat ik weer een nieuw stel kousen kan bestellen. Nu moet ik dit keer niet vergeten om om een hippere kleur te vragen. Vleeskleurig is ook zo saai. Zwart is ook wel tof. Of rood.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.