|
De waarschuwing van de Pakistaanse krantenbezorger drong — door ’t vroege uur, de duisternis of de kou, of misschien de combinatie ervan, wie zal ’t zeggen? — pas na enige vertraging tot me door.
“Fosieg!” had ie gezegd. “Spekla!”
Ik zal ’m heel even wazig hebben aangekeken voor ik ’m begreep.
“O.” zei ik toen. “Voorzichtig! ’t Is spekglad!” Blij knikte de Pakistaan.
“Ja.” zeidie. “Fosieg.”
“Bedankt.” zei ik. “Oeps!”
[Die laatste kreet kwam d’r onverwacht en gillerig uit en werd veroorzaakt doordat m’n rechtervoet ’n schuiver maakte. Quod erat demonstrandum.]
Breek je nek niet René, dat is niet leuk.
{Mowl: nee, dat heb ik door. Je hebt kans op ’n persoonlijkheidsstoornis waardoor je niet meer van musicals houdt.}
Ze eten geen varkensvlees, maar weten wel wat spekglad is. Een nieuwe mijlpaal voor de integratie.
{Mowl: nu nog leren uitspreken.}
@ sÇ: “Ze”? Foei. Misschien was het wel een homosexuele gehandicapte anarchistische atheïstische pakisaanse man, die had ontbeten met eieren en spek. Heel veel spek.
{Mowl: dat weet ik niet. Alleen dat ie de krant bezorgt. Voor anderen dan, wij hebben ’n avondkrant. Hoewel onze bezorger ook ’n ochtendblad rondbrengt. Dus ’t voorgaande slaat nergens op. Laat maar.}
Lief dat hij je waarschuwde
{Mowl: ach, hij was d’r toch.}
Zo heeft die Pakistaan mooi weer een nieuw woord geleerd. Volgende keer zegt hij: “Fosieg, Spekla, Oeps”.
{Mowl: en iedereen maar gissen wat ie bedoelt.}