Wandelen verjaagt de gedachten. Chettur Sankara Nair

Hij had me verteld dat hij in de kassen werkte.

“Dat zal geen pretje zijn, met deze hitte.” zei ik. De man trok zijn lippen omlaag.

“Echt niet.” zei hij. “Poe.”

“Dan is het wel weer fijn om ’s avonds vrij te zijn.” meende ik.

“Ja.” zei hij. “En het is mooi weer om te lopen.”

“Je loopt naar je werk?” vroeg ik.

“En terug.” knikte de man.

“Hoe lang doe je daar over?” wilde ik weten.

“Hoe laat is het nu?” vroeg hij. Ik keek op de klok.

“Zeven uur.” zei ik.

“Even kijken.” zei de man. “Dan was ik om zes uur op de brug, meen ik. Anderhalf uur, misschien.”

“En ook heen?” vroeg ik.

“Nog eens anderhalf uur.” zei hij.

“Jemig.” zei ik. “Dan kun je gewoon met de Vierdaagse meelopen.” Nu was de man even stil.

“Denk je soms dat ik gek ben?” zei hij dan.