Omdat ze slechter was gaan horen, had Lenie de Egerländer-muziek extra hard gezet. Ik kon aanbellen wat ik wilde, maar niemand deed open. Tegen beter weten in klopte ik ook maar op de deur.

Er was niemand om me te helpen de deur te openen en me binnen te laten. Binnen zat Lenie naar de muziek te luisteren. Ik pakte mijn telefoon.

“Met Lenie,” zei Lenie toen ze opnam.

“Met René,” zei ik.

“Met wie?” vroeg ze. Ik herhaalde mijn naam.

“Wacht even,” zei ze, toen ze me nog steeds niet kon horen, “ik loop even naar de gang, want de muziek staat zo hard.”

Door het glas in de deur zag ik Lenie de kamer uitkomen. Ik klopte nog eens. Ze keek naar de telefoon in haar hand en toen naar mij. Lachend deed ze open.

“Dat is ook toevallig,” zei Lenie, “ik had je net aan de lijn.”