 |
|
Het werd tijd, zo werd ik overtuigd, voor een GO’tje voor mijn twaalfjarige Pim. De dierenarts lichtte het graag toe: een GO’tje is een Geriatrisch Onderzoek. Een APK voor de bejaarde poes, zeg maar.
Op de afgesproken tijd leverde ik Pim in zijn kattenmandje af bij de veterinair. ‘s Avonds kon ik hem weer ophalen. De dokter besprak de onderzoeksresultaten.
Zijn bloed was prima, de bloeddruk uitstekend, ook met de urine was niks mis. Dat laatste maakte me nieuwsgierig.
“Hoe heeft u zijn urine eigenlijk kunnen onderzoeken?” vroeg ik. Dat had ik niet moeten doen.
“Zijn blaas zat vol.” zei de witjas. “En we hebben hem gemolken.”
Ik keek naar Pim die de tralies van zijn tijdelijke gevangenis kopjes gaf en probeerde me er niks bij voor te stellen. Vergeefs.
“Hij vond het niet echt leuk.” merkte de dierenarts nogal overbodig op.
[Er werd nog veel meer verteld, maar ik probeerde niet meer te luisteren. Bij het afrekenen hoopte ik vurig dat de medicus ooit ook es zelf aan een GO’tje zou worden onderworpen. Een flinke.]