Het ging over goudvissen. Zoiets wat je bespreekt bij de koffie. D. had ze.

“Van mijn broer,” zei ze, “die kwam er op een dag mee aanzetten in een grote plastic doos.” Ze mat een maat af van zo’n vijftig bij vijftig centimeter. “En dat omdat ik eens had gezegd dat het me zo leuk leek, vissen.”

“Ik heb wel eens gehoord dat ze blijven groeien tot ze niet meer kunnen,” zei S. terwijl ze een slokje nam. D. schudde haar hoofd.

“Nee,” zei ze beslist, “het tegendeel is waar. Ze passen zich aan aan de ruimte waarin ze leven. Als het aquarium kleiner is, dan blijven ze klein.”

S. knikte.

“Wat wel zo is,” zei D., “dat ze van binnen blijven groeien, maar dat je er aan de buitenkant niks van ziet.”

Ze keek even uit het raam voor het idee.

“Dat zou ik ook wel willen,” mompelde ze.