Het openen van de straatcontainer ging nog gewoon met de hand. De jongen legde het afvalpasje op de lezer en draaide de klep omhoog om er de vuilniszak in te plaatsen.

Er was iets aan de handeling dat ik bleef kijken. Misschien omdat het een jongeling betrof die een natuurlijke edelheid bezat die enkel in een wereld van schoonheid en reinheid kon bestaan, waar geen plaats was voor afval of vuilnis.

De jongen deed een kleine stap naar achteren. Hij hief zijn rechterbeen gestrekt omhoog, legde de voet op de rand van de trommel alsof ze een barre was en sloot de lade in een eenvoudig uitziende maar adembenemend elegante beweging. Alsof er een publiek was waarvoor hij het deed, knikte hij met zijn hoofd in een soort van buiging.

Daarna liep hij weer weg, in de richting van het pand van het dansgezelschap, even verderop.

Ineens was alles evident.