Groenvoer

romanesco

Wanneer men er aan gewend is geraakt, is pessimisme even plezierig als optimisme. Arnold Bennett (1867-1931)

Een beetje vreemd draaide ik het kooltje rond. Brrrr las de beschrijving.

“Hmm.” deed hij toen hij het papier neerlegde. En: “Geef es.”

Ik reikte hem de groente aan.

Het ding leek op een oneindig voortgaand wiskundig model, zoals computers die kunnen maken. Stevige bladeren omlijstten de botanische fractal. Brrrr rook eraan. Neus en ogen trokken samen.

“Getver!” verafschuwde hij. “Wat ik al dacht!”

Hij duwde het gewas verre van zich.

“Die geef ik wel aan mijn moeder.” zei hij.

[Meestal eten we alles uit ons biologisch groentepakket op. Maar de romanesco is familie van de bloemkool – en dat moet Brrrr niet.]

Standaard

5 gedachten over “Groenvoer

  1. Hij mag dan nergens naar smaken, maar ‘k vind hem eigenlijk wel een mooie bloem hebben. Neen… ik zou hem niet in een vaasje zetten 🙂

    {Mowl: het is een wonderlijke creatie, nietwaar?}

  2. B&W schreef:

    Waar moeders weer goed voor zijn, al is het maar om geen
    romanesco weg te gooien.
    Maar we hebben ‘m op en hij smaakte eigenlijk nergens naar.

    {Mowl: proefden jullie ook onze liefde niet?}

Laat een reactie achter bij B&WReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.