Ik heb geen naderend sterfgeval nodig om me te verdiepen in de eindigheid van dit leven. Als zelfverklaard agnosticus heb ik weinig zekerheden in dit bestaan, behalve een rotsvaste overtuiging dat de dood geen slotakkoord is, maar eerder een opmaat voor een volgende reis van onze geest. Noem het opportunisme, realisme of ijdele hoop.

Geen mens, tenzij onderworpen aan regressie-therapie of het pad gekruist hebbende met de KRO, heeft ooit uit eigen ervaring een zinnig woord over wedergeboorte kunnen vertellen. Wie ik was of wie ik zal zijn blijft dus puur giswerk. Maar laat mij dan hier ter plekke toch enige voorkeuren uitspreken voor waar ik na mijn laatste ademzucht in terug wil keren.

Met mijn huidige kijk op het leven zou ik het liefst niet willen reïncarneren in een lesbienne. Een vrouw zijn is nog tot daar aan toe – er ook nog es seks mee moeten hebben lijkt me al helemaal niet aantrekkelijk.

Die lijn volgende mag duidelijk zijn dat ik mijn lijstje voortzet met eerst een heteroman en dan een dito vrouw. Die laatste heeft tenminste nog het voordeel dat ze ongegeneerd naar de kerels kan lonken. Nee, als ik het dan toch voor het zeggen heb, keer ik het liefste terug als homo-man. Van al die andere soorten mens weet ik niet veel. Van deze weet ik echter dat het me veel plezier en genoegen heeft opgebracht. Voorwaarde is dan wel, dat ik terugkom in een verlichte tijd en streek, zoals de onze. Ik wil wel hand in hand met mijn geliefde kunnen lopen. En als we daar toch bij zijn: voor mijn wederhelft spreek ik dan gelijk de voorkeur uit voor de metempsychose van Brrrr. Dat lijkt me wel gaaf.

Eigenlijk wil ik dus gewoon terugkeren in dit, mijn huidige leven. Er zijn slechtere vormen van aanzijn denkbaar.

[In tegenstelling tot wat de foto doet vermoeden, zou ik niet willen terugkeren als een hondje. Ook niet twee. Ik heb er nog nooit een achter de computer gezien. Hoe zou dat dan met deze weblog moeten?]