Om ons te troosten (ESF, ouderdom en gebreken) had m’n moeder ons uitgenodigd. Sterker nog: ze was ons komen halen.

-“Geen gezeur: jullie komen bij mij, we gaan leuke dingen doen en lekker eten.”

Ja, ma.

En zo zaten we deze zondag bij haar, terwijl de schuttersverenigingen voorbij paradeerden. Het was feest in het aanbelendende dorp. We haalden herinneringen op, aan de tijd dat mijn vader schutterskoning werd en mijn moeder de koningin. Liefdevolle herinneringen, zonder weemoed.

We hebben een portje gedronken (of twee), zijn even aan de Kiebitssee wezen kijken en hebben luidkeels geroepen hoe mooi het is om in een grensstreek te wonen. Leve de verschillende nationaliteiten! Daarna zijn we huiswaarts gekeerd en hebben spinazie gegeten, die net van het land was gesneden.

Dit was, zoals de Duitsers zeggen, een heile Welt. Zo moet het leven ooit bedoeld zijn.