Herkenning

jongens

In hun natuur zijn alle mensen gelijk; het zijn hun gewoonten die de verschillen maken. Confucius (551-479 vGT)

Namen, hè. Ik ben d’r zo slecht in. Ik zei ’t toch?

Nu ben ik al heel trots op mezelf dat ik weet dat ’t dochtertje van de overbuurvrouw Lena heet. (Overbuurvrouw zelf heet daardoor de Moeder van Lena. Zo werkt dat bij mij.)

Dus toen ik Overbuurvrouw (de Moeder van Lena, dus) zag met ’n meisje aan d’r zijde, groette ik (trots en achteloos — alsof ’t m’n dagelijkse routine was): “Dag Lena.” ’t Meisje kroop angstig weg achter Overbuurvrouw.

Overbuurvrouw keek naar ’t meisje en toen naar mij en zei: “Da’s Lena niet. Da’s ’n ander meisje.”

“O.” zei ik.

[Gezichten. Daar mag ik ook nog wel op oefenen.]

Standaard

3 gedachten over “Herkenning

  1. Herkenbaar. Ik hoef pas sinds kort niet meer eerst na te denken om mijn buurmeisje te benamen. Terwijl ik al vijf jaar weet hoe ze heet.

    {Mowl: als ’t nou je buur
    jongen was.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.