Oom en Tante leefden weer.

“Ik heb ze vanmorgen nog gesproken,” vertelde Lenie. Ze had corona overwonnen maar moest na een opname verhuizen naar een verblijf met voortdurende zorg. Ik vreesde voor de weerslag die deze plotselinge verplaatsing voor haar zou kunnen hebben. Het was een onnodige onrust, merkte ik snel. Lenie kennende had ik dat moeten weten.

“Het zijn allemaal heel aardige mensen,” constateerde ze, “en ik heb er genoeg aanspraak aan. Wil je geen koffie?”

Ik had thuis al gehad, zei ik. Lenie keek me bedenkelijk aan.

“En ik moet het mondkapje hier ophouden.”

“Ik heb er ook een,” zei ze. Ze pakte een gloednieuw exemplaar uit haar tas. “Nooit gebruikt,” grinnikte ze. “Hoe moet je die eigenlijk voordoen?”

Dan dacht ze weer aan Oom en Tante. En dat ze ze had gesproken.

“Ze vragen of ik langskom,” zei ze, “maar ik heb geen idee waar ze zijn.”