Als een bericht je niet verbaast, dan interesseert het je niet. Gabriel Garcia Màrquez

Ik zag niet meer dan wat letters en cijfers.

“Zoudt u dit willen overhandigen?” vroeg de man als hij me het briefje gaf. “Let trouwens maar niet op die letters.” zei hij erbij. Ik knikte, hoewel ik geen idee had wat hij bedoelde. Dat had hij ook in de gaten – of in elk geval één van de stemmen in zijn hoofd.

“Nee, het is wel goed.” antwoordde hij, tegen niemand die ik werkelijk zag. Hij glimlachte als hij weer terugdraaide naar mij. Ik had het briefje nog steeds vast.

“Wilt u dat dan overhandigen?” herhaalde hij met klem. Hij knikte naar het papiertje.

“Jawel.” aarzelde ik, terwijl ik mijn groeiend wanhoop probeerde te verbergen, “Maar aan wie?”

De man stak zijn hand uit. “Aan mij.” glimlachte hij. Ik moest even zwijgen.

“Dankuwel.” zei hij, terwijl hij het papiertje van me aanpakte.

“Alstublieft.” mompelde ik. Onthutst was misschien wel het goede woord.