Voor de allerlaatste keer zijn de kerstpakketten uitgereikt. Soms ging ik mee met J en A. Ook voor het laatst.

Het zijn emotionele dagen. Hoewel ik niet van werkgever verander en mijn nieuwe functie in hetzelfde werkgebied ligt als wat ik altijd heb gedaan, heb ik toch het gevoel in zekere zin afscheid te nemen.

Dat gevoel wordt nog es benadrukt wanneer we een boekenbon ontvangen van mevrouw K. Ach, die lieve mevrouw K! Zij heeft zo’n verschrikkelijk nare tijd achter de rug. En dan toch nog zo’n lief gebaar.

En dan meneer H.

A bracht zijn pakket. Het hoefde niet meer. De nacht ervoor is hij plotseling overleden. Zo snel kan het gaan.

Samen met J heb ik het allerlaatste kerstpakket bezorgd. Ik zit naast J in de auto en ik zwijg. Ik denk aan meneer H en mevrouw K. En aan J en A die ik vreselijk zal gaan missen — al zitten ze straks maar twee deuren van me vandaan.

Verschillende gebeurtenissen uit het verleden komen voorbij. Ik overdenk en wordt weemoedig. Ik snotter. Watje!

[De melancholie heeft overwonnen. Verdomme! Waarom heb ik gisteren dan ook naar Sissi gekeken?]