Iemand had – ongetwijfeld met de beste bedoelingen – een partytent neergezet op het binnenplein van een seniorencomplex. Een eenzame muziekmenner draaide er een keten van Hollandse hits met de volumeschuif helemaal open.

Een korte tijd zat ik op een bankje, buiten de gebouwen, en probeerde er te lezen. En hoewel woorden in het gemeen het vermogen hebben om de wereld om ons heen te doen vervagen, wilde dat dit keer niet lukken.

Ik zocht soelaas in het aangrenzende bos. Maar ook dat was vergeefs.

De bomen resoneerden de bassen en lieten de tonen ongehinderd passeren. Tot aan de andere kant van de bebossing drongen de klanken door. De bomen waren simpelweg te weinig en de paden veel te kort.

Dit is dan dus het einde der tijden, dacht ik, en het wordt omlijst met André Hazes.

Dat dacht ik wel, maar ik zei het niet.

Want de bedoelingen waren best. Ongetwijfeld.