Als er iets is dat het verleden leert is het dit: ga door. Ga door en maak van de toekomst nog meer verleden. Herman Brusselmans (1957)

Ineens was ze weer mijn leven ingewandeld – een vriendin van lang her. Onder haar arm een map met papieren.

“Ik heb je manuscripten bewaard.” zei ze. “En ik dacht dat je ze misschien wel zou willen hebben.”

Het bloed joeg als een bezetene door mijn aderen, mijn hart bonkte ontembaar, mijn adem was ontketend. Mijn verloren gewaande schrijfsels waren terug.

“Dank je.” wist ik met moeite uit te brengen. En dan nog een keer: “Dank je.”

[Elke vorm van dankbaarheid schoot te kort, wist ik. Maar ik hoop dat ze zag dat ik gelukkig was toen ik de geur van het papier opsnoof. Ik kan mijn inspiratie nu voorlopig wel helemaal vergeten.]