De twee jongens in de trein, net aan de andere kant van het gangpad, waren van die groenlinksige types: ongeschoren, warrig haar, alternatief gekleed.
De ene las een boek terwijl de ander op een notitieblok schreef. Ik bekeek de lezer. Hij was gefascineerd door wat ie las. Hij volgde de regels met een vinger en sloeg de bladzijdes om met een gretigheid die ik herkende maar pijnlijk vergeten leek. Opeens stootte hij zijn vriend aan.
“Moet je lezen.” wees hij en reikte het boek de schrijver toe. Ik zag een glimp van de voorkant van het boek. Mijn adem stokte.
Een foto van Reve! Een foto van Gerard Reve! De jongens lazen Gerard Reve!
[De Grote Volksschrijver is nog lang niet dood zolang zulke jongens zijn woorden tot zich blijven nemen. Er is nog hoop voor deze wereld.]
I agree to disagree.
{Mowl: prima. Maar dat je hem uitmuntend vindt, heb ik genoteerd.}
..er is nog hoop….
{Mowl: voor hem, bedoel je?}
Groenlinksige types…aha….
{Mowl: je kent ze wel.}
Ongeschoren, warrig, Gerard Reve. Ik???
{Mowl: hoe komt die malle peer erbij?}
“ongeschoren, warrig haar, alternatief gekleed.”
sÇ, het is sÇ!
{Mowl: gevaarlijk, ruzie zoeken met een politiek leider.}
What was so good about Gerard Reve ,
apart from his excellent prose ?
His topics ? You must be kidding.
But then,there’s no accounting for tastes.
{Mowl: is zijn uitmuntende proza niet al meer dan voldoende?}