Hoge noot

vaas

Schoonheid is een broos goed.
Ovidius (43 vGT-17)

De oude wc op de entresol was een gehorig hok. Hij grensde aan de keuken van buurvrouw M. We konden elk woord horen dat er gesproken werd. Hele telefoongesprekken, ruzies en andere conversaties kwamen op die toiletpot tot ons. Het was waar amusement.

Toen kwam Fred en hij verbouwde de ruimte. Hij isoleerde de muren alvorens hij er een dikke tegel opzette. Vanaf dat moment was het gedaan met het afluisteren van M. (Of ’toehoren’ – dat klinkt vriendelijker.) Geen geluid bereikte sindsdien nog het kleine kamertje. Het was er vooral rustig en, laat ik eerlijk wezen, saai. Maar, hé, privacy-gewijs was het een hele vooruitgang – dat is duidelijk.

Gisteren besloot ik de stilte op de wc te doorbreken door een lekker mopje te zingen. Ik was in een ietwat euforische stemming (kan zelfs mij overkomen) en dacht dat een blijk van mijn zangkunst wel een goede uitlaatklep zou zijn. Ik zette een spontaan lied in en was erg tevreden over het resultaat. De akoestiek van het hokje was geweldig. Mijn tonen klaterden als warme zonnestralen tegen de tegels. Ergens jankte een hond.

Een hond? Ik hield stil. Meteen verstomde het vermeende geluid. Waarschijnlijk had ik verkeerd gehoord. Onbekommerd zette ik weer in. Meteen werd mijn stem vergezeld door die van een hond – nee, twee. Ik hoorde het duidelijk.

Toen ik stilhield zwegen ook de honden. Toen ik voor de derde keer mijn lied begon, startten gelijk de dieren – klaaglijker gejank heb ik zelden gehoord.

Ik hield mijn mond. De rust keerde weer. Ik heb hierna niet meer gezongen.

[Ietwat bedrukt verliet ik het toilet. Het was niet wat ik in gedachten had.]

Standaard

5 gedachten over “Hoge noot

  1. Mocht je nou ooit vast komen te zitten in het kleine kamertje, dan kun je in ieder geval om hulp zingen…euh…schreeuwen.

    {Mowl: die honden hebben geen sleutel.}

Laat een reactie achter bij AnneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.