Hommel

takken
Veel mensen kijken over het kleine geluk heen, terwijl ze met grote wazige ogen naar het grote zitten uit te kijken. Pearl S. Buck (1892-1973)

Toen ik de buitendeur achter me dicht wilde doen, stond ik oog in oog met ’n grote hommel. Die hield zich, met ontelbare slagen van z’n veels te kleine vleugeltjes, zwevend op nagenoeg dezelfde plek.

“Ha.” schrok ik nichterig. ’t Beestje zweefde onverminderd verder. Keek ’t me nou aan met die facetoogjes of verbeeldde ik me dat? Bij ’n hond of ’n kat zie je tenminste of ze je aanstaren, maar bij ’n hommel is dat veel moeilijker vast te stellen.

“Dag hommel.” groette ik ‘m — ’n beetje mompelend, voor als iemand ons zou zien. De hommel zei niks terug, maar zweefde door met ontelbare slagen van z’n veels te kleine vleugeltjes.

[Wellicht hadden we vrienden kunnen worden, dacht ik toen ik de deur sloot.]

Standaard

6 gedachten over “Hommel

    • baloo schreef:

      Tot mijn grote spijt – ik ben en blijf vol verwondering voor Possum’s inhoudelijke en grammaticale kennis van de Nederlandse taal – is de onvoltooid verleden tijd, 1e persoon enkelvoud, van ‘verbeelden’ toch echt ‘ik verbeeldde’, met twee d’s dus. En, geruststellend voor jou, René, liet je gevoel voor spelling je aanvankelijk niet in de steek.

      {Mowl: wel dus.}

      • baloo schreef:

        En toen gleed ik zelf ook uit. Inderdaad, mijn verwondering over Possum’s kennis is groot, maar mijn bewondering is nog groter. En dat had ik willen schrijven!

        {Mowl: helemaal eens.}

      • Possum schreef:

        Thank you Baloo,
        but my knowledge is not
        half as good as I would like.
        I’ve always trouble with
        the formation of the Dutch
        sentences.

        {Mowl: kom kom, niet zo bescheiden.}

Laat een reactie achter bij PossumReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.