Nog een avondje en dan is het EK voetbal voor Nederland waarschijnlijk afgelopen.

Je schrijft wel veel over voetbal voor iemand die het verafschuwt. En hoezo: ‘waarschijnlijk afgelopen’?

Dat is een misverstand: ik verafschuw voetbal niet, ik hèb er gewoon niks mee. Net zoals mijn moeder vol onbegrip toekeek toen mijn vader en ik vroeger van de bank afrolden van het lachen als we naar films van Laurel en Hardy keken. Je hebt het gevoel of je hebt het niet. Daar doe je niks aan.

En ‘waarschijnlijk afgelopen’ omdat ik inmiddels ervaren heb dat Nederland een mazzel-land is. Terwijl Italië d’r uit ligt zonder ook maar één wedstrijd verloren te hebben, kan het Nederlandse team vaak nog rekenen op een deus ex machina, waardoor we toch nog doorgaan. Misschien worden op het laatst de spelregels nog in voor Oranje gunstige zin gewijzigd of pleegt het Duitse team groepssuïcide. Zoiets.

Wat me niet zozeer stoort als wel opvalt is de teneur van de gemene stemming onder de supporters, zeer beeldend geïllustreerd door deze foto: naast de onvermijdelijke party-tent hangt de Oranje-vlag halfstok.

Het volk laat massaal zijn kopje hangen, mort en mokt. Het volk heeft het moeilijk en rouwt al voordat het overlijden een feit is. De veroorzaker van het leed is al bij verstek veroordeeld. Hij krijgt een enkele reis België.

Ik heb te doen met het volk.

[Nee, ik heb niks met voetbal. Ik weet niet eens wie d’r vorig jaar het EK heeft gewonnen.]