 |
|
“Ding-dong!” werd een omroepbericht aangekondigd. De reizigers in Z luisterden gespannen.
“De trein naar A vertrekt vandaag van perron 2.”
Automatisch pakten mensen hun bagage en liepen naar de andere kant, bijna opgelucht dat er niks ernstigers was. Ik liep mee.
Eén meisje was op een bankje blijven zitten. Toen ik langs haar liep sprak ze me aan.
“Is er net iets omgeroepen?”
‘Ocherm.’ dacht ik. ‘Doof. Sneu.’
Ik zette mijn hulpverlenerspet op en antwoordde, elke lettergreep overdreven articulerend: “De t-rein ver-t-rekt van per-ron t-wee.”
Het meisje knikte en stond op. Ze deed haar iPod in de tas.
“Als ik muziek luister, hoor ik niks anders meer.” zei ze.
[Voor de mensen die me wel es vragen: “Hoe kom je toch elke dag weer aan nieuw materiaal?” Nou, zo dus. Door als een compleet wereldvreemde in het leven te wandelen.]
Was er maar iemand die voor mij de dienstmedelingen bijhield als ik in de trein zit met mijn iPod op.
{Mowl: niet iedereen is zo gelukkig.}
Ze zal wel gedacht hebben: “‚Ocherm. ‚Doof; Sneu.’
{Mowl: het is maar goed dat ik niet weet wat mensen van me denken.}
Ja, wij lezen graag verhalen van wereldvreemden. Zien we je binnenkort in het tv programma ‘De groeten terug’?
{Mowl: het zou zomaar kunnen. Ik voel me de laatste jaren steeds meer een vreemde in eigen land.}