Dichters liegen de waarheid. Bertus Aafjes (1914-1993)

“Je hebt zomaar ’n houten snijplankje weggegooid.” kwam Brrrr vermanend de kamer weer in. In z’n hand hield ie ’t bewuste geval. Ik keek verbaasd, waardoor Brrrr zich genoodzaakt voelde d’r op door te gaan.

“Dit plankje.” wapperde die demonstratief. “’t Lag bovenop in de vuilniscontainer. Dat moet jij mee hebben weggegooid toen je gisteren ’t afval in de bak deed.” Ik schudde langzaam m’n hoofd.

“Dat heb ik niet gedaan.” zei ik.

“Wat?” vroeg Brrrr. Ik proefde licht geamuseerd de klimmende twijfel.

“Weggegooid.” zei ik. “Afval. Gisteren.” Brrrr trok ’n ijselijk conclusie.

“O.” zeidie. “Maar.”

“Jij.” zei ik.

“Ik.” zei Brrrr. “O.” Hij begon voorzichtig naar de keuken te lopen. ’t Plankje zakte.

“Graag gedaan.” riep ik ‘m achterna.

“Ach.” zei Brrrr. En daarna nog iets wat ik niet meer verstond.

[’t Is zo zeldzaam dat ik gelijk krijg en daarom zo waardevol.]