Dat brengt me tot hier.
De gastvrouw ontving ons allerhartelijkst. Het was de eerste keer dat ik dit Italiaanse restaurant bezocht.
“Gaat het weer, meneer?” informeerde ze, bijna terloops, toen we naar onze tafel werden gebracht. De toon van de woorden maakte me alert.
“Hoe bedoelt u?” vroeg ik. En toen glimlachte de gastvrouw. En ze vertelde dat ik daags ervoor ook te gast was geweest – ik had wat te vieren gehad: ik was vader geworden. En, och, daarom hadden ze maar door de vingers gezien dat ik, eenmaal behoorlijk dronken geworden, op de tafel was gaan staan om passende vreugdeliederen te zingen. Ik luisterde met steeds groter wordende ogen. Mijn gezelschap was stil geamuseerd om mij, wat me dreef tot doelloze verdediging.
“Maar dat was ik helemaal niet.” zei ik daarom. De gastvrouw glimlachte alleen maar.
“Natuurlijk, meneer.” deemoedigde ze.
[En liet me daarmee weerloos tegen elke verdachtmaking. Typisch.]
Toch een dubbelleven?
{Mowl: niet dat we weten.}
That’s dodging the question.
{Mowl: daar ben ik goed in.}
Where is the resemblance ?
{Mowl: nou, jij gelooft me toch ook niet?}
With movies they always
tell us when it’s a true story.
You keep us guessing and
I guess: “No”.
Otherwise she is very
unprofessional and you
could easily, in a polite
manner,have made her
feeling helpless.
{Mowl: hoe ging dat verhaal ook weer over die jongen die ‘Wolf!’ riep?}