Ik

gentse neuzen

Zoete verbeelding, wat ik vooral zo in je liefheb is dat je niets misgunt. André Breton (1896-1966)

Toen ik hem belde was dat zomaar, sociaal, voor een praatje.

Na een paar zinnen zei-ie: “Luister, ik ben met wat bezig. Ik bel nog wel.” En toen hing ie op.

Hij heeft niet meer teruggebeld.

En dan heb ik dat weer, hè. Dat ik dan ga denken dat ik eigenlijk een vervelende zeur ben en dat hij me dat niet durft te zeggen en dat ie me afwimpelt op een manier zodat ie denkt me niet te kwetsen. En dat ie dingen denkt die ik eigenlijk zelf bedenk, snap je?

En dan vind ik mezelf eigenlijk heel schattig.

[En een moment later bedenk ik weer honderd redenen waarom ik een vervelende lastpost ben. En dat ikzelf hem eigenlijk moet terugbellen, maar dat doe ik dan niet omdat ik geen vervelende lastpost wil zijn. Het is best vermoeiend hoor, mij zijn.]

Standaard

3 gedachten over “Ik

  1. Misschien wilde hij wel gewoon onderwerp van je blog worden. Wat gelukt is. Misschien ben je niet lastig, maar gewoon voorspelbaar…

    {Mowl: daar hou ik van – positief denken.}

  2. Ik denk ook wel dat Brrrr jou vervelend vond hoor 🙂

    *neemt lichte wraak voor het postje van gisteren*

    {Mowl: mooi. Mijn ego is nu helemaal aan gort.}

  3. Misschien belt hij je nog wel terug. Of misschien niet. Of misschien bel jij hem nog wel. Of misschien niet. Lastig hoor…

    {Mowl: moet je me ’s ochtends mijn onderbroek zien uitzoeken.}

Laat een reactie achter bij SelçukReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.