In alle eeuwigheid

dood

Ik ben graag de enige die praat; het spaart tijd en voorkomt discussies. Oscar Wilde (1854-1900)

“Ik zal de kwestie even in een notendop vertellen.” zei de man toen hij tegenover me aan het bureau ging zitten. Ik knikte.

“Ik ben geboren in 1946.” begon de man zijn levensgeschiedenis. Drie kwartier later had hij me het jaar 1990 ingeloodst.

“We naderen nu de essentie.” zei de man, weer een kwartier later. Weer knikte ik.

Na tien minuten had de man zijn verhaal afgerond. Ik keek op m’n horloge. De man keek op de zijne.

“Oei, ik moet weg.” zei hij, “Ik wist niet dat het al zo laat was. Zullen we een vervolgafspraak maken?”

De man stond op en gaf me een hand. “Dan weet u in elk geval alvast wat van mijn achtergrond.”

[Waar blijft de wereldondergang wanneer je hem nodig hebt?]

Standaard

7 gedachten over “In alle eeuwigheid

  1. Doet me denken aan dia avondjes van mensen die hun vakantie kiekjes willen laten zien.

    {Mowl: en maar denken dat ze je er een plezier meedoen.}

  2. Geweldig!
    Altijd goed om iemand in z’n context te kunnen plaatsen.

    {Mowl: alles weten is alles begrijpen. Daarom verzwijg ik hier ook niks.}

    • Whoops, bedoelde het allesinds niet banaal. Was meer logische gevolgtrekking van notendop -> kort verhaal en lang verhaal -> duidelijk grote notendop? Okee, ’t was wat flauw, sorry

      {Mowl: een kwestie van interculturele miscommunicatie.}

  3. Spotten met de ondergang van de wereld is vragen om problemen. 60 jaar in een uur is best snel.

    {Mowl:ik begon te verlangen naar een heel leven in een oogwenk.}

Laat een reactie achter bij aryReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.