Toen Brrrr en ik elkaar leerden kennen (over 207 uur alweer tien jaar geleden) duurde het niet lang of we hebben elkaar een ring gegeven.

Of beter: een ringetje. Een piercing. Door de linkertepel.

[Is meteen een goede aanleiding om eindelijk dit plaatje van Janet Jackson en Justin Timberlake te laten zien. Je moet er toch ?ets mee, niet waar?]

Zo’n ringetje wordt vastgezet met een balletje. Dat balletje verloor ik anderhalf, twee jaar geleden. Sindsdien had ik een open ringetje, waarvan ik me steeds weer opnieuw voornam het te laten vastzetten.

Op vrijdag 16 januari waren Brrrr en ik vroeg op. Na mijn ontbijt ging ik van tafel en hoorde iets tikken op de vloer. Het onvermijdelijke was gebeurd: mijn piercing was uit mijn tiet gevallen.

-“Ik laat ‘m er morgen wel weer inzetten.” zei ik.

Nog geen uur later werd ik per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De rest van het verhaal is bekend.

Afgelopen zaterdag – na drie weken – besloot ik naar een plaatselijke piercingwinkel te gaan om de schade te laten herstellen. Volgens de piercingwinkeljuffrouw moest dat geen probleem zijn. Het was beter geweest als ik meteen was gekomen. Maar het zou wel gek zijn als zo’n bijna tien jaar oud gaatje nu al was dichtgegroeid.

Wel dus.

De piercingwinkeljuffrouw deed haar latex handschoentjes aan, smeerde de boel rijkelijk in met vaseline en probeerde het pinnetje door het gaatje te krijgen. Ze moest een paar keer opnieuw proberen, maar uiteindelijk leek het te lukken.

-“Als het pijn doet moet je het zeggen.” Nee, het deed geen pijn. Ik voelde niks. Tot ze aan het einde van het gaatje was gekomen. Verdraaid, t?ch dichtgegroeid!

Terwijl de piercingwinkeljuffrouw het gaatje probeerde te openen, begon ik mij licht in het hoofd te voelen. Ik begon met mijn tenen te wiebelen en beet op mijn lip. Er leek geen einde aan het gewrik te komen.

De piercingwinkeljuffrouw schudde haar hoofd.

-“Dat gaat niet lukken.” zei ze, “Het gaatje is dichtgegroeid en ik kan er wel doorheen duwen, maar het is littekenweefsel, h?. Da’s altijd extra pijnlijk.” Ze keek me aan. “Maar als je per se wilt…?”

Ik schudde mijn hoofd en pakte mijn jas. Misschien een andere keer.