De zon heeft nooit één schaduw gezien. Leonardo da Vinci

Ik was onuitstaanbaar gelukkig. Ook toen de jonge vrouw met haar scooter mijn stilstaande fiets omreed.

“Sorry.” zei ze nog wel. Ze meende het — maar dat had niet gehoeven.

“Het is vast niet kwaad bedoeld.” zei ik. Mijn glimlach wekte haar wantrouwen. En het werd alleen maar erger toen ik mijn fiets pakte: hij was in een perkje gevallen en had met het oppakken een plantje gegrepen.

“Kijk eens,” joelde ik, “ik krijg zelfs een bloemetje!”

De scootervrouw bekeek me een ogenblik voordat ze gas gaf.

“Idioot.” hoorde ik. Verdomme. Ik werd nog blijer.