In gesprek

kevelaer

Omdat wij nooit zullen eindigen in onszelve, nooit zwijgend in de vlammen zullen staren hebben wij zoveel met elkaar gemeen. Hugues C. Pernath (1931-1975)

“René wil je nieuwe telefoon zien.” zei Tante die bij d’r buurvrouw op de deur had geklopt. Ze stevende meteen door de deuropening naar binnen met mij in d’r kielzog.

“Eigenlijk wilde Tante dat ik ‘m zag.” mompelde ik terwijl ik langs de buurvrouw liep.

Ik had net ’n nieuw toestel voor Tante gekocht en bij d’r geïnstalleerd. ’t Woonzorgcentrum was op ’n nieuw systeem overgegaan waardoor de oude apparaten niet meer werkten.

“Hoeveel heb je daarvoor betaald?” vroeg Tante aan de buurvrouw knikkend naar ’n seniorentelefoon als de hare.

“Negenenzestig euro.” zei de buurvrouw voorzichtig. Tante trok d’r wenkbrauwen omhoog.

“Zo!” zei ze. “De mijne was nog geen vier tientjes.” Ze ademde in en uit. “Met ’n extra handset.” De toon van d’r stem en de blik in d’r ogen waren nauw verholen triomfaal. De buurvrouw glimlachte wat nerveus.

[Ik aarzelde: moest ik vertellen dat ’t ’n aanbieding van ’n Duitse palletsuper was? Gelukkig aarzelde ik te lang.]

Standaard

3 gedachten over “In gesprek

  1. Baloo schreef:

    Je hebt je bij Tante onsterfelijk gemaakt. In het licht van je religieuze activiteiten van de laatste tijd is dat niet onbelangrijk.

    {Mowl: volgens mij heb ik ongekende ambities. Ook voor mezelf.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.