„Vandaag is een droeve dag. Tommie is niet meer bij mij. Gisteren bij de dierenarts geweest, die Tom nog een infuus met het een of ander heeft gegeven en pijnstillers, samen hadden we besloten, dat dit het laatste was wat we zouden doen. Na een kleine opleving, was het vanacht weer helemaal mis, dus vond ik, dat ik nu aan mijn kleine mannetje moest denken, inmiddels wilde hij zijn mandje al niet meer uitkomen, had zich ondergeplast en gepoept en was heel kortademig en door zijn angst erg agressief. Mijn broertje heeft toen zijn krabpaal gesloopt en hebben we hem zo meegenomen naar een hele fijne dokter (vrouw) in de laar west. Daar bleek, dat Tom een hersenbloeding gehad had, waardoor hij, mij en zijn omgeving niet herkende en waarschijnlijk ook blind geworden was, ik stond bijna op instorten, zo naar vond ik het om afscheid te nemen van een bange Tom, die mij ook niet herkende. Maar nadat hij in slaap werd gebracht, heb ik hem nog goed kunnen aaien en kroelen en was het goed, we hebben wat van zijn vacht geschoren, wat ik wil bewaren plus zijn bandje en hij heeft de weg terug op mijn schoot gelegen, dat was fijn alsof hij sliep. Thuis hebben Ellie, ik en broer hem achter onder een hortensia begraven, daar waar hij graag zat. Dat zal altijd zijn plekje blijven. Ik ben blij, dat ik zo een lieve en trouwe vriend heb gehad en intens verdrietig om zijn verlies. Ook ben ik blij, dat ik mijn belofte aan Tom, dat hij ooit een huis met een tuin zou hebben, heb kunnen waarmaken, al was het veel te kort. Tranen rollen voortdurend en dit berichtje valt mij zwaar, maar ik kan er nog niet over de telefoon over praten. Ook lijkt mijn hoofd op springen te staan, door het nachten veel te weinig slapen, denken en spanning. Ik ga zo even liggen en moet mijn gevoelens maar gewoon over me heen laten komen.
En mochten katten inderdaad 9 levens hebben, dan kruist Tommie de mijne zeker nog eens!”