Peer is een beste jongen. Goed, hij houdt van folkmuziek. En hij is – voor zover ik weet – de enige mens met een tatoeage van Garfield zonder er zich voor te schamen. Maar verder is er niet veel op aan te merken. Nee – menig ouder mocht in hun handen knijpen met een zoon als Peer.

Peer schrijft ook een weblog. Sterker nog – daar kennen we mekaar van. Het is altijd leuk om te lezen wat ie nu weer heeft meegemaakt. Hij heeft een parmantige vorm van humor. En vaak zet ie je – als lezer – in de laatste regel op het verkeerde been. Da’s meestal lachen.

Zo begon ik een paar dagen geleden aan zijn stukje van die dag. Meestal is hij er vrij laat mee – zo rond vijf, zes uur in de middag. Maar nu was ie er al in de ochtend. Nou, dat beloofde wat! Met een glimlach-bij-voorbaat begon ik aan zijn verhaaltje. Aan het einde was mijn glimlach bevroren. Verward zocht ik naar de frappe. Maar die was er niet.

Net zo plotseling als de wende van vandaag bleek de dood gekomen bij de moeder van Peer. Opeens verstilde de wereld. Versneld trad de herfst in.

[Twee dagen lang heb ik geprobeerd Mowl zijn eigen pad te laten volgen. Maar ik kan er niet langer omheen. Dezer dagen draait de wereld om Peer en zijn verdriet. Morgen doe ik weer of wij in het middelpunt staan.]