Ingedamd

dam

De rijke vagebond wordt een toerist genoemd. Paul Ricard (1909-1997)

Ik had niets meer in de hoofdstad te zoeken en keerde terug naar het station. Op de Dam werd ik staande gehouden door twee dames.

“Ach meneer,” zei de ene met een duidelijk Vlaams accent, “Kunt u ons vertellen waar de Paleisstraat is?”

Dat kon ik, dus mijn hand wees automatisch de juiste weg en ik zei dat ook.

“Dat is die kant uit, dames.” Meteen schoten vreselijke gedachten door me heen.

Uit alle mensen op dit Nationale Dorpsplein hadden deze twee dames mij herkend als iemand die hier thuishoort. En dat is niet bepaald een begerenswaardige determinatie.

“Geloof ik.” voegde ik er met de snelheid van het licht aan toe. De dames glimlachten. Ze bleven overtuigd van mijn lokale deskundigheid.

“Nee echt!” piepte ik, “Ik ben ook maar een toerist!”

[De Vlaamse dames knikten vriendelijk en gingen de richting op waarheen ik ze had gewezen. Ook ik maakte me uit de voeten. Stel je voor dat ik weer zou worden aangezien voor een Amsterdammertje.]

Standaard

4 gedachten over “Ingedamd

  1. Misschien was je er wel de enige blanke op dat moment en waren de dames Vlaams Belang dames? Ofwel, wekte je een erg vertrouwenswaardige indruk?

    {Mowl: ik heb er niet op gelet, maar volgens mij waren d’r meer withuiden.}

  2. Tsja…sneu voor je. Maar misschien zagen ze je wel als een wereldburger die overal de weg kent en erg hulpvaardig is naar verdwaalden. Kijk, dat is een veel fijnere gedachte!

    {Mowl: de vleesgeworden tom-tom?}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.