Op de vensterbank stonden drie orchideeën in witte potjes. De vrouw schoof de iets te smalle vitrage opzij om ze water te geven.

Ik zag haar zilvergrijze haar – haar hoofddoekje droeg ze binnenshuis niet, als ze zich onbespied waande. Alleen buiten deed ze het om en dan vooral op het balkon.

Water geven, zei ik, maar eigenlijk deed ze dat niet.

Er stond een sproeier naast de planten, die ze oppakte en weer terugzette. Dan ging ze met haar handen langs de stengels en de blaadjes met een ongekende tederheid.

Dat ze tegen de bloemen sprak, was bijna een vanzelfsprekend gevolg van de intimiteit die ze ze bood. Het verbaasde me meer dat ze niks leken terug te zeggen.

Na een tijdje sloot ze de vitrage en verborg ze zich weer voor de buitenwereld. Alleen de orchideeën bleven achter, op de vensterbank, in de witte potjes, resonerend van haar stem.