Ik gaf mijn telefoon aan Lief.

“Wat is dat?” vroeg hij.

“Luister nou maar,” zei ik.

Met een frons zette hij het toestel aan zijn oor. De rimpel werd gaandeweg alleen maar dieper. Na afloop gaf hij de mobiel terug.

“Wat was dat?” vroeg hij nog eens. Ik grijnsde.

“Een verkeerd nummer,” gokte ik, “die haar hele woede tegen iemand anders op mijn voicemail heeft gegooid.”

Ik keek naar het scherm.

“Ik heb haar nummer,” overwoog ik, “ik zou haar kunnen terugbellen.”

“Ze schaamt zich dood,” meende Lief.

Ik knikte.

“Ja,” zei ik, “dat zou inderdaad niet aardig zijn. Beter van niet.”

Ik aarzelde.

“Wat?” zei Lief.

“Niks,” zei ik, “ik bedenk me alleen maar dat ik bofte dat ik niet heb opgenomen. Dan had ik dit nooit gehoord.”

Lief knikte langzaam.

“Klopt,” zei hij daarna, “maar nu blijven we zitten met de vraag wie die Sandra nou eigenlijk is.”