Ik had meteen al een hekel aan hem. Zoals hij daar stond, in de rij voor me, met zijn volmaakte lichaam, zijn foutloze kapsel en zijn smetteloze huid. En wat dat eerste betrof: hij droeg ook nog eens een nauwsluitend trainingspak waardoor ik al zijn vormen kon zien.

Hij lachte – natuurlijk, dat had ik ook gedaan als ik hem was geweest. Had ik al verteld dat hij ook nog eens jong was en zijn tanden recht en hagelwit? Dat zag ik dus door die lach.

Hij draaide zich om. Niet naar mij, maar naar de vrouw tussen ons, die haar boodschappen in het mandje van haar rolstoel had gezet.

“Zal ik ze voor u op de band leggen?” vroeg hij met een akelige radiostem.

De vrouw knikte. Vanzelf.

“Heel graag jongeman,” glunderde ze.

Ik draaide mijn hoofd. Straks moet ik helpen inpakken, dacht ik nog. Gelukkig ging kassa zes open.