Hij leunde met zijn elleboog uit het opengedraaide raam van het bestelbusje: het was nog mooi en zonnig.

Ik zag de chauffeur op mijn weg naar huis en maakte mee hoe hij zijn wagen achteruit wilde inparkeren op de lege plaats in de straat waar hij moest zijn.

De plek was blijkbaar te krap, want hij reed een paar meter door waar nog een ruimte beschikbaar was. Maar ook die bleek niet groot genoeg.

Aan de hoek vond hij de derde mogelijkheid, waar hij vooruit kon rijden om zijn busje neer te zetten. Dit keer lukte het.

Toen hij uitstapte zag hij mij en las mijn getuigenis.

“Het is gewoon een kwestie van inzicht,” zei hij zonder dat ik er naar had gevraagd, “inzicht en keuzes maken. En dan Bam! erin.”

Hij keek voldaan.

In een oogwenk had hij het stallen van een auto weten te revalueren tot een avonturenfilm.