Voordat ik ze voorbij liep dacht ik al dat ze vader en dochter zouden kunnen zijn. Om zeker te wezen, bleef ik even voor ze lopen, zodat ik ze kon horen. Ik ben een luisteraar, zoals je weet, een afhoorder, zo je wilt – het maakt mij niet zoveel uit.

Hoewel de vader niet echt iets zei, moest hij vast grijnzen achter mijn rug, terwijl zijn dochter over haar school begon te vertellen.

“Dan heb je Jelle,” zei ze, “en Pelle en Daniël die rookt – die noemen we Van Nelle.”

De stem van het meisje was heel serieus. Zelfs nog daarna.

“Die Jelle is een felle en Pelle niet zo’n snelle,” vervolgde ze strak. In de stilte die erop volgde bereidde ze haar slotzin voor.

“Met Van Nelle is niks mis,” zei ze, “maar die heet dan ook Daniël.”

Ik stapte door.

“Hij heeft alleen stom haar,” hoorde ik nog net.