“We hadden het vanmorgen nog over haar. Was jij daarbij?”

Ik wist niet over wie ze het had.

“Die mevrouw, die we al een poosje niet meer hebben gezien. We dachten nog: Er zal toch niks met haar zijn? Maar zonet was ze er.”

Ze knikte.

“En?” vroeg ik, “was alles goed met haar?”

Ze schudde haar hoofd.

“We dachten nog even dat ze C. had, maar het was veel erger,” zei ze, “Ik durf het niet eens uit te spreken, had ze gezegd. K. dus.” Ze wreef over haar buik. “Ze zei niet precies wat voor K. maar het moest ergens hier zijn.”

“Dat is niet best,” zei ik.

Ze trok haar lippen samen.

“Zeker niet,” zuchtte ze.

“Tsjonge,” zei ik. Ze knikte.

“En vanmorgen hadden we het nog over haar,” zei ze.

Ik schudde mijn hoofd.

“Het kan raar lopen,” zei ik.

Ze knikte weer.

“Precies,” zei ze.