Het leven is een lang proces van moe worden. Samuel Butler

Ik maakte eerst kennis met zijn vetzoete aroma. Toen hij langskwam zag ik hem ook: de Hindoestaanse jongen met het strakgeschoren ringbaardje, net iets te dik in het net iets te krappe witte overhemd.

“Gaat deze naar Arnhem?” vroeg hij. Ik knikte.

“Als Syntus het wil.” beperkte ik mijn belofte. De jongen vatte het op als een uitnodiging om tegenover me te komen zitten. Hij keek me aan.

“Woont u in Arnhem?” wilde hij weten. Weer knikte ik. “Woont u samen of bent u getrouwd?” Hij vroeg het als iets vanzelfsprekends.

“Ik ben getrouwd.” zei ik dan ook. Hij grijnsde.

“Ik ben vrijgezel.” zei hij. “Ik heb wel een vriendin, maar…” De zin rafelde. Hij keek naar buiten. “Ik ben nog jong.” zei hij.

“O ja?” vroeg ik. “Hoe oud ben je dan?” Hij keek me weer aan.

“Achtentwintig.” zei hij. “Meneer.”

[Ik glimlachte zoals een oudere, wijze man hoort te glimlachen. Ik begin het te leren.]