Het was een merkwaardige manier van kennismaken, maar door de pandemie waren we al twee jaar niet meer echt bij elkaar geweest. Vandaar dus dat, nu we weer met zijn allen in één ruimte waren, een aantal collega’s zich ging voorstellen, ook al wisten we intussen allemaal wie ze waren. Dat en de opwinding van de eerste lijfelijke bijeenkomst in al die tijd leidde tot een giechelig geroezemoes.

Ook T. kwam aan de beurt. Ze liep naar voren, zodat we haar allemaal goed konden verstaan.

Wat ik al zei, ze was niet nieuw. Ik kende haar al jaren. Ze sprak zes talen, wist ik, was leergraag en steeds blijhartig. Meestal, althans, maar vandaag niet.

Ze zei haar naam.

“Ik ben T.,” zei ze, “ik kom uit Rusland.” Het rondzoemen luwde prompt.

Er kwam een aarzelende glimlach op haar gezicht, als een aangekondigde verontschuldiging.

“Het spijt me,” zei ze neergeslagen.