Kids

Vergeleken met de verlangens van mijn hart is de zee een druppel Adélia Prado

Vergeleken met de verlangens van mijn hart
is de zee een druppel
Adélia Prado

“Zoiets was in mijn tijd nooit gebeurd.” hoofdschudde de man. We keken naar een groepje hangjongeren, dat al een tijdje – schijnbaar verveeld – op een bankje zat.

“Ik ben misschien wel streng opgevoed,” ging hij verder, “maar daar is niks mis mee, toch?” Hij verwachtte geen antwoord, hoorde ik aan zijn toon.

“Het was naar school gaan, bij ons thuis, en daarna huiswerk maken. Pas dan mocht je naar buiten.” Hij zette zijn handen achter zijn rug.

“Tegenwoordig lijkt het wel alsof niemand zich nog voor hen interesseert. Zelfs hun eigen ouders niet.” zei hij. “Heb je wel eens met ze gesproken?” Ik knikte.

“Die kids hebben veel problemen.” zei hij. “Ze zien er zo verpaft uit, maar in werkelijkheid hebben ze zoveel ellende meegemaakt.”

Hij stond op. We keken naar de jongeren.

“Het ergste is dat ze geen dromen meer hebben.” zei hij. “Omdat niemand het nog iets kan schelen.”

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.